Het jaar is nog lang niet voorbij, maar voor mij zal de verpletterende filmervaring van 2020 het zien van A Hidden Life zijn: het intense, drie uur durende epos van Terrence Malick, de dromerige regisseur van een andere favoriet van mij, nl. The Tree of Life.

Het enige minpunt van de film is wat mij betreft de grotendeels Engelse voertaal. Dat had natuurlijk Duits moeten zijn: de film speelt in een Oostenrijks bergdorp, dan al ingelijfd bij Nazi-Duitsland.

Maar goed, dat Engels maakt wel duidelijk waarom Malick zijn film A Hidden Life heeft willen noemen: tijdens de aftiteling zien we onderstaand citaat van George Eliot voorbij komen:

‘The growing good of the world is partly dependent on unhistoric acts; and that things are not so ill with you and me as they might have been, is half owing to the number who lived faithfully a hidden life, and rest in unvisited tombs.’ – George Eliot (Middlemarch).

Onze wereld wordt niet gedragen door de machtigen en groten der aarde, maar juist door de kleinen, die trouw en toegewijd hun verborgen leven leiden en rusten in onbekende en onbezochte graven. De Bijbel heeft het dan over de ‘stillen in den lande’…

De film vertelt het – historische! – verhaal van de Oostenrijkse boer Franz Jägerstetter, die op grond van zijn geloof weigert om de eed van trouw aan Hitler te zweren. Hij wordt steeds meer een gehate eenling in zijn dorp. Alleen zijn vrouw Fani steunt hem. Regisseur Malick gebruikt voor zijn dialogen en voice-overs de bewaard gebleven briefwisseling tussen Fani en Franz. In de gevangenis steunt Franz op zijn geloof en op de onvoorwaardelijke liefde van zijn vrouw, hoezeer hij ook – als door de duivel – verzocht wordt.

De binnenkant van de film is de liefde van deze twee mensen voor elkaar en hun geloofsovertuiging dat je zelfs de in de zwaarste omstandigheden op God mag vertrouwen en eraan mag vasthouden dat goedheid betekenis heeft en deze wereld Gods wereld blijft. Met zijn poëtische, meanderende, trage filmstijl plaatst Malick dit kleine verhaal van twee mensen vervolgens in hypnotiserende beelden van de overweldigende natuur in de Alpen, met alle wisseling der seizoenen. Opnieuw probeert Malick met beelden de werkelijkheid te schilderen die alle verstand te boven gaat (Fil. 4: 7): de werkelijkheid van God. Franz krijgt van alle kanten te horen dat zijn offer zinloos is, een druppel op een gloeiende plaat – en wij zijn geneigd dat ook te vinden. Maar de film probeert ons te laten zien dat juist dit verborgen leven er werkelijk toe doet.

Dit is een zeer Christelijke film in de goede zin van het woord. Ik was tot tranen toe bewogen. Probeer hem te zien en neem er de tijd voor!